Το Μετασύμπαν ως εικονική μορφή των έξυπνων πόλεων
| dc.contributor.advisor | Μήτρου, Λίλιαν | |
| dc.contributor.author | Λαμπροπούλου, Υπατία Άννα | |
| dc.date.accessioned | 2024-01-08T12:23:44Z | |
| dc.date.available | 2024-01-08T12:23:44Z | |
| dc.date.issued | 2023-06 | |
| dc.identifier.uri | https://dione.lib.unipi.gr/xmlui/handle/unipi/16118 | |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26267/unipi_dione/3540 | |
| dc.description.abstract | Τα τελευταία χρόνια, εξαπλώνεται στους τεχνολογικούς κύκλους η ιδέα του μετασύμπαντος, ήτοι ενός εικονικού, τρισδιάστατου χώρου, εντός του οποίου οι χρήστες μπορούν επικοινωνούν και να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους, έχοντας την αίσθηση του πραγματικού κόσμου. Ο όρος πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μέσω των δημοφιλών μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας (όπως το Snow Crush του Niel Stephenson) και τα διαδικτυακά παιχνίδια MMORPG, που βασίστηκαν στην τεχνολογία της μηχανής Sensorama (η οποία παρουσιάστηκε το 1962 από τον Morton Heilig και θεωρείται το πρώτο σύστημα εικονικής πραγματικότητας), για να δημιουργήσουν τους πρώτους εικονικούς κόσμους. Στη συνέχεια, το όραμα των φουτουριστικών, εικονικών κόσμων αναπτύχθηκε μέσω της ποπ κουλτούρας της μικρής και μεγάλης οθόνης, ώσπου οι τεχνολογικές εξελίξεις του 21ου αιώνα επέτρεψαν στο όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Ήδη οι πρώτες προσπάθειες εικονικής ζωής (όπως τα Second Life και Decentraland) απέκτησαν γρήγορα έναν αυξανόμενο αριθμό χρηστών, χαράζοντας τη πορεία για την εξελιγμένη μορφή του μετασύμπαντος, με την απόλυτα εμβυθιστική τεχνολογία εκτεταμένης πραγματικότητας, που αναμένεται να έχει ένα βαθύ αντίκτυπο στην κοινωνία των ανθρώπων. Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον, βέβαια, είναι ότι η ιδέα μιας εικονικής πραγματικότητας χρονολογείται πολύ πιο πριν από το διαδίκτυο και τη σύγχρονη τεχνολογία. Ο φιλόσοφος Πλάτων, εξερευνά μια παρόμοια έννοια στη διάσημη αλληγορία του σπηλαίου, στο έργο του Πολιτεία: περιγράφει, λοιπόν, μια ομάδα ανθρώπων που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή σε μια σπηλιά, κοιτάζοντας τις σκιές στον τοίχο, θεωρώντας τις πραγματικές, μέχρι που τελικά ένας από αυτούς οδηγείται έξω από τη σπηλιά στον πραγματικό κόσμο, αντιλαμβανόμενος ότι οι σκιές που κοιτούσε ήταν απλώς μια αντανάκλαση της πραγματικότητας. Αναλύοντας την έννοια του μετασύμπαντος, στο πλαίσιο της αλληγορίας του σπηλαίου, διαπιστώνεται ότι οι άνθρωποι οδηγούνται από τη φυσική τους πραγματικότητα σε μια εικονική αντανάκλαση της πρώτης, όπως ακριβώς οι άνθρωποι του σπηλαίου. Ποιες είναι όμως οι συνέπειες αυτού; Είναι δυνατόν η εμβύθιση στο μετασύμπαν να οδηγήσει σε μια άστατη και λανθάνουσα αντίληψη της πραγματικότητας, χάνοντας τελικά την αίσθηση του αληθινού; Ή μήπως είναι απλώς μια επέκταση της πραγματικότητας, ένας νέος τρόπος αίσθησης και αλληλεπίδρασης με τον κόσμο; Μετά την πανδημία του COVID-19, η προσαρμογή της ζωής σε έναν ψηφιακό κόσμο, σε συνδυασμό με τις καινοτόμες πολιτικές για την εξέλιξη της αστικής ζωής σε έξυπνες (και οικολογικές) πόλεις, χρησιμοποιώντας τις εφαρμογές των τεχνολογιών πληροφοριών και της επικοινωνίας, τοποθετεί το μετασύμπαν ως απώτερο στόχο και απόληξη της έξυπνης πόλης. Η σταδιακή μεταφορά κάθε πτυχής της ζωής στον ψηφιακό και εικονικό κόσμο, από την επαγγελματική ζωή (μέσω εξ΄ αποστάσεως συνεδρίων, συναντήσεων και εργασίας), έως την κοινωνική ζωή (σύνδεση με ανθρώπους από όλο τον κόσμο σαν να βρίσκονται στο ίδιο μέρος) και τις ποίκιλες εφαρμογές στην εκπαίδευση (εικονικά μαθήματα, ρεαλιστική εκπαίδευση σε ιατρικά, στρατιωτικά και άλλα επαγγέλματα), την υγεία, άθληση και εν γένει ευεξία (εικονικό γυμναστήριο με εκπαιδευτές ΤΝ), αλλά και διάφορες άλλες ασχολίες όπως ηλεκτρονικά παιχνίδια, ταξίδια ή επισκέψεις σε μουσεία, είναι μόνο μερικά από τα οφέλη που το μετασύμπαν θα προσφέρει στην καθημερινότητα των ανθρώπων. 4 Ωστόσο, όπως συμβαίνει με όλες τις νέες τεχνολογίες, εγείρονται αρκετά ζητήματα αναφορικά με την προστασία των χρηστών, της ιδιωτικότητας και ασφάλειας τους. Δεδομένου του γεγονότος, ότι κανονισμοί όπως ο GDPR στην Ευρώπη και ο HIPAA στις ΗΠΑ, είναι από τα πιο εκτεταμένα νομοθετήματα που εφαρμόζονται (συχνά αναλογικά, αφού δεν υπάρχει κάποια άλλη ρύθμιση) σε ζητήματα προστασίας του απορρήτου, και ειδικότερα στη διαχείριση των προσωπικών δεδομένων από τη συλλογή ως την επεξεργασία, και ελλείψεως άλλων, ειδικότερων νομοθετημάτων (πχ. Αναφορικά με την Τεχνητή Νοημοσύνη, τα κρυπτονομίσματα, το blockchain και τις εφαρμογές του, όπως το NFTS, τεχνολογίες που πλαισιώνουν τη λειτουργία του μετασύμπαντοε), υπάρχει δυσπιστία και ανησυχία σχετικά με τη διαχείριση του απόρρητου και της ασφάλειας των χρηστών (διαρροή δεδομένων, δημιουργία προφίλ χρήστη, παραβίαση και έλεγχος συσκευών, ανεξέλεγκτη συλλογή προσωπικών δεδομένων χωρίς ενημέρωση των χρηστών κ.λπ.). Επιπλέον, λόγω της δυαδικότητας του κόσμου (ενός φυσικού και ενός εικονικού, που μοιράζονται τα όρια μεταξύ τους, ώστε ο δεύτερος να λειτουργεί ως επέκταση του πρώτου), η ζωή των χρηστών θα είναι επίσης διασπασμένη, με αποτέλεσμα αυτή η δυαδικότητα να περιπλέκει ορισμένες καταστάσεις, όπως τη διαχείριση του εγκλήματος. Το “εικονικό έγκλημα” έχει ήδη διαπιστωθεί σε υπάρχοντες εικονικούς κόσμους και σε κοινότητες διαδικτυακών παιχνιδιών. Παρότι οι περισσότερες πλατφόρμες έχουν ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες και έχουν θέσει αυστηρούς κανόνες, με επακόλουθες αντίστοιχες κυρώσεις, προκειμένου να περιοριστούν οι κακόβουλης και λανθάνουσες συμπεριφορές μεταξύ των χρηστών της κοινότητας, το εικονικό έγκλημα στο μετασύμπαν, καθώς αποτελεί ένα ευρύτερο φαινόμενο που εκτείνεται ακόμα και στον πραγματικό κόσμο, απαιτεί συγκεκριμένη, καθορισμένη και ρητή ρύθμιση. Το μετασύμπαν θα αποτελέσει ένα νέο κόσμο, μια νέα κοινωνία, η οποία θα διαμορφωθεί από την αρχή, προσφέροντας την ευκαιρία στους ανθρώπους να διορθώσουν τα λάθη του παρελθόντος. Το κλειδί για την οικοδόμηση ενός ίσου και δίκαιου κόσμου, ενός ασφαλή χώρου για όλους τους ανθρώπους, είναι ο ηθικός σχεδιασμός, ήτοι η χρήση των κατάλληλων εργαλείων για τη διασφάλιση της εμπιστοσύνης, της ουδετερότητας και της ισότητας (όπως οι τεχνολογίες blockchain και παράγωγων προϊόντων) στη διακυβέρνηση και το εμπόριο, η εφαρμογή δίκαιων και αμερόληπτων πολιτικών, οι οποίες θα χρησιμεύουν ως ήπιοι νόμοι και κατευθυντήριες γραμμές για τη διασφάλιση μιας αρμονικής διαβίωσης και, τέλος, η ανάπτυξη του μετασύμπαντος βάσει ενός ανθρωποκεντρικού σχεδιασμού, που θα ευθυγραμμίσει την εικονική ζωή με τις ηθικές αξίες, που προάγουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανθρώπινη προσπάθεια και εμπειρία. | el |
| dc.format.extent | 93 | el |
| dc.language.iso | el | el |
| dc.publisher | Πανεπιστήμιο Πειραιώς | el |
| dc.rights | Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα | * |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/ | * |
| dc.title | Το Μετασύμπαν ως εικονική μορφή των έξυπνων πόλεων | el |
| dc.title.alternative | Metaverse as a virtual form of data driven smart cities | el |
| dc.type | Master Thesis | el |
| dc.contributor.department | Σχολή Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών. Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων | el |
| dc.description.abstractEN | The concept of the Metaverse, a virtual world where people can interact, communicate and engage with each other in a three-dimensional space, has become increasingly popular in the recent years. Dating back to the late 1990s, when the first virtual worlds made their appearance in forms of MMORPG (Massively Multiplayer Online Role-Playing Game) games and through popular science fiction novels, such as the Snow Crush by Niel Stephenson, the idea of living in a futuristic, virtual world started to spread. Later, it was explored as concept in movies and tv series, until the technological advances of the 21st century permitted the dream to become reality. Already the first editions of a virtual world (ex Second Life, Decentraland) have increasing number of users, leading to believe that the metaverse and the immersive, extended reality technology it uses, will become the next big technological advance and it will have a profound impact on our society. Interestingly enough, the idea of a virtual reality dates back much further than the internet and modern technology. The philosopher Plato explores a similar concept in his famous allegory of the cave: Plato describes a group of people who have lived their entire lives in a cave, staring at the shadows on the wall, until one of them is eventually led out of the cave and into the real world, where they discover that the shadows they had been staring at were just a poor reflection of reality. The allegory can be seen as a metaphor for the Metaverse, in the sense that people may be led out of their physical reality and into a digital one. But what are the implications of this? Is it possible to become so engrossed in the metaverse that the touch with what is truly real could be lost? Or is it simply an extension of the reality, just a new way of experiencing and interacting with the world? After the COVID-19 pandemic, the adaptation to living in a more digital world, in conjunction with the radical policies regarding the evolution of urban life into smart (and ecological) cities, using the applications of information and communication technologies, places the metaverse as the ultimate goal, the culminating form of the smart city. Gradually transferring every aspect of life into the digital and virtual world, from the work life (through remote conferences and meetings) to the social life (connecting with people from all around the world as if they are in the same place) and the many applications to the education (virtual classes, realistic training in medical, military and other professions), the well-being (virtual gym with AI trainers), and hobbies like gaming, travelling or visiting museums, are only a few of the benefits that the metaverse will bring into the people’s everyday lives. However, as with all new technologies, concerns arise regarding the privacy and safety of the users. Given the fact that regulations such as GDPR in Europe and HIPAA in the USA, are the only ones protecting the overall privacy of the users and the management of their personal data, even though they’re not entirely applicable to the metaverse, and in wait of more regulations about the AI, the cryptocurrencies, the blockchain and its applications, like NFTs, all of which frame the metaverse, there is mistrust and apprehension with regard to the privacy and the safety of users (data leaking, user profiling, device hacking, uncontrollable collection of personal data without informing the users etc). 6 Furthermore, due to the duality of the world (one physical and one virtual, either with clear limits or with the second being the extension of the first), the users’ life will be also split, and this duality will be particularly complicated in regards to crime management. Virtual crime (like harassment, hate speech, theft, and more) has already been documented in existing virtual worlds and in online gaming communities; although most of the platforms have already taken initiatives and have set strict rules (in their EULAs and terms of service, accompanied by the appropriate penalties) to reduce malicious behavior between their users, virtual crime in the metaverse, as a larger phenomenon that extends in the real world, will be requiring specific and designated regulation. All in all, the metaverse will be a new world to live in, a community to build ab initio, offering the opportunity to rectify past mistakes humanity was driven to, while creating a safe space for all people to live in, as their unique, authentic selves. The key in building an equal and fair world, is by (ethical) design; using the right tools to ensure trust, neutrality and equity (such as blockchain and derivative technologies, like DAOs) in governance and commerce; implementing just, unbiased policies, which will serve as soft law and guidelines to ensure a harmonious living; and finally, structuring the totality of the metaverse around a human-centered design, so as to align the development of virtual life with indisputable moral values, that promote human rights, the human effort and experience. | el |
| dc.contributor.master | Δίκαιο και Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνιών (MSc in Law and Information and Communication Technologies) | el |
| dc.subject.keyword | Προσωπικά δεδομένα | el |
| dc.subject.keyword | GDPR | el |
| dc.subject.keyword | Metaverse | el |
| dc.subject.keyword | Smart cities | el |
| dc.subject.keyword | XR | el |
| dc.subject.keyword | Blockchain | el |
| dc.subject.keyword | Μετασύμπαν | el |
| dc.subject.keyword | Smart urbanism | el |
| dc.subject.keyword | Platformisation | el |
| dc.subject.keyword | Datafication | el |
| dc.subject.keyword | Algorithmization | el |
| dc.subject.keyword | Hyperconnectivity | el |
| dc.subject.keyword | Dataveillance | el |
| dc.subject.keyword | Human-centered design | el |
| dc.subject.keyword | Meta-ethics | el |
| dc.date.defense | 2023-11-20 |
Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο
Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές
-
Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων
Department of Digital Systems
Εκτός από όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, το τεκμήριο διανέμεται με την ακόλουθη άδεια:
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα