Η προσαρμογή της σχολικής ηγεσίας στις συνθήκες της covid περιόδου και διαχείριση των αλλαγών κατά την ύφεση της

Abstract

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η διερεύνηση των απόψεων των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, αναφορικά με το ρόλο που διαδραμάτισε ο σχολικός ηγέτης (πρακτικές και χαρακτηριστικά) στη διαχείριση της κρίσης της πανδημίας COVID19. Επιπροσθέτως, διερευνήθηκαν οι απόψεις των εκπαιδευτικών σχετικά με τους παράγοντες που επηρέασαν αυτές τις πρακτικές, καθώς και τις προκλήσεις που ανακύπτουν για τη σχολική ηγεσία, μετά την επαναφορά της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην κανονικότητα. Βάσει του ανωτέρου τιθέμενου σκοπού, υλοποιήθηκε ποσοτική έρευνα και ως εργαλείο συλλογής δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το ερωτηματολόγιο, σε δείγμα 65 εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Από την επεξεργασία και ανάλυση των συλλεχθέντων δεδομένων προέκυψε ότι οι πρακτικές που εφάρμοσαν οι σχολικοί ηγέτες για την αντιμετώπιση της κρίσης, βασίζονται στη δημιουργία θετικού σχολικού κλίματος και στην ευελιξία-προσαρμοστικότητα και εμπίπτουν σε μια ενοποίηση των μοντέλων σχολικής ηγεσίας που έχουν εντοπιστεί βιβλιογραφικά και πιο συγκεκριμένα στο διοικητικό, καθοδηγητικό, συμμετοχικό, κατανεμημένο και μετασχηματιστικό. Παράλληλα, προέκυψε ότι τα κυριότερα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει ένας σχολικός ηγέτης, προκειμένου να διαχειριστεί αποτελεσματικά την εν λόγω υγειονομική κρίση είναι: συνεργατικότητα, προσαρμοστικότητα/ευελιξία, ενσυναίσθηση και ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων. Από την ανάλυση συσχέτισης προέκυψε ότι οι προαναφερθείσες πρακτικές, σχετίζονται θετικά με τη διαμόρφωση μιας κουλτούρας συνεργασίας και θετικού σχολικού κλίματος από την πλευρά του σχολικού ηγέτη και αρνητικά με το χαμηλό βαθμό αυτονομίας που έχει στη λήψη αποφάσεων. Βάσει των ανωτέρω, προέκυψε ότι οι ενέργειες που θα αυξήσουν το βαθμό ετοιμότητας του σχολικού ηγέτη προκειμένου να αντιμετωπίσει παρόμοιες κρίσεις και που αποτελούν προκλήσεις/προτάσεις για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι η ενίσχυση του ρόλου του μέσω παροχή μεγαλύτερων περιθωρίων αυτονομίας και η επιμόρφωσή του σε θέματα αντιμετώπισης κρίσεων.