| dc.contributor.advisor | Αρτίκης, Παναγιώτης | |
| dc.contributor.author | Δημητρίου, Σοφία | |
| dc.date.accessioned | 2021-01-19T06:53:42Z | |
| dc.date.available | 2021-01-19T06:53:42Z | |
| dc.date.issued | 2020-10-20 | |
| dc.identifier.uri | https://dione.lib.unipi.gr/xmlui/handle/unipi/13184 | |
| dc.identifier.uri | http://dx.doi.org/10.26267/unipi_dione/607 | |
| dc.description.abstract | Η παρούσα Διπλωματική Εργασία υπεβλήθη στο πλαίσιο του Διατμηματικού Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών με τίτλο «Δίκαιο και Οικονομία- Master in Law and Economics» του Πανεπιστημίου Πειραιώς, για την απόκτηση του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών.
Η εργασία έχει ως στόχο την ανάδειξη της αναγκαιότητας διαχείρισης κινδύνων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων αφού μέσω της αποτελεσματικής Διαχείρισης Κινδύνων και περιορισμού της υπερβολικής ανάληψης ρίσκου με σκοπό το βραχυπρόθεσμο κέρδος από τα πιστωτικά ιδρύματα, θα επέλθει ασφάλεια στις τράπεζες και κατ’ επέκταση ανάπτυξη, επενδύσεις και ευημερία για την κοινωνία. Απ’ την άλλη, ως προέκταση της θεματικής της διαχείρισης κινδύνων αναδεικνύεται το ζήτημα της μεταβίβασης απαιτήσεων από μη εξυπηρετούμενα δάνεια και πιστώσεις που αναδείχθηκε στην οικονομικονομική πραγματικότητα, μετά την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, και κατ’ επέκταση την περιέλευση της χώρας σε αδυναμία να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της και στην πραγματικότητα την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος . Η οικονομική κρίση είχε ως συνέπεια την ραγδαία αύξηση του αριθμού των μη εξυπηρετούμενων δανείων, κατά κανόνα λόγω πραγματικής οικονομικής αδυναμίας των οφειλετών, αλλά ως ένα σημείο και λόγω της βαθμιαίας επικράτησης, κατά τη διάρκεια της κρίσης, μιας κουλτούρας «αζήμιας» αθέτησης υποχρεώσεων . Έτσι, η ταχεία αύξηση των μη εξυπηρετούμενων χορηγήσεων συνετέλεσε στην επιδείνωση της κεφαλαιακής επάρκειας των πιστωτικών ιδρυμάτων, ενώ οι βασικοί εποπτικοί κανόνες ενσωματώνονται στους κανόνες «Βασιλεία ΙΙΙ» και στις ενωσιακές ρυθμίσεις του Κανονισμού 575/2013 και της Οδηγίας 2013/36/ΕΕ (CRD), η οποία ενσωματώθηκε στην ελληνική έννομη τάξη με το ν. 4261/2014 . Η εν λόγω αύξηση συνεπάγεται, άλλωστε, σημαντική επίταση του πιστωτικού κινδύνου των ιδρυμάτων, αλλά και του λειτουργικού κινδύνου και του κινδύνου ρευστότητας . Ως εκ τούτου, αναδεικνύεται εν τέλει η σημασία της μεταβίβασης των εν λόγω πιστώσεων ως μέσου εξυγίανσης των χαρτοφυλακίων των πιστωτικών ιδρυμάτων, απομόχλευσης των ισολογισμών τους, βελτίωσης της κεφαλαιακής τους θέσης και ενίσχυσης της ρευστότητάς τους. Η μεταβίβαση αυτή θα επιτρέψει την απεξάρτηση των πιστωτικών ιδρυμάτων από το προβληματικό δανειακό τους χαρτοφυλάκιο, θα αμβλύνει τους κινδύνους (ρευστότητας, λειτουργικό) και θα οδηγήσει σε βελτίωση της αξιολόγησης της πιστοληπτικής τους ικανότητας.
Μέσα από την παρουσίαση βασικών οικονομικονομικών εννοιών οι οποίες αναπτύσσονται ευρέως στην παρούσα εργασία, ο αναγνώστης εντάσσεται τοιουτοτρόπως στην οικονομική ανάλυση του δικαίου, η οποία ενδιαφέρεται για την αποτελεσματικότητα των κανόνων δικαίου να ρυθμίσουν την οικονομική δραστηριότητα των ατόμων αποσκοπώντας στην πρόταση διαμόρφωσης κανόνων δικαίου, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εξαλειφθούν τα αρνητικά αποτελέσματα της περιορισμένης ορθολογικότητας.
Ειδικότερα, ως τιτλοφορείται και η παρούσα εργασία, πρώτιστος ορισμός δίνεται στη διαχείριση κινδύνων. Ως διαχείριση κινδύνων λοιπόν, νοείται η διαδικασία συνεχούς αναγνώρισης και αναζήτησης των κατάλληλων μεθόδων, διαδικασιών και ευκαιριών, έτσι ώστε να αποφεύγεται ή να μειώνεται η έκθεση σε κινδύνους και να επιτυγχάνεται η μεγιστοποίηση της αξίας της τράπεζας. Σκοπός της Διαχείρισης Κινδύνων είναι η αναγνώριση, η μέτρηση και η παρακολούθηση των κινδύνων, η καθιέρωση πολιτικών που αφορούν την αποφυγή, αποδοχή και μεταφορά κινδύνου, τον έλεγχο και τη διαχείριση της αναμενόμενης ζημίας. Βασικές αρχές Διαχείρισης Κινδύνων είναι εκτός από την αντιμετώπιση όλων των κινδύνων, η συσχέτιση του κάθε κινδύνου με τα ίδια κεφάλαια, η ενίσχυση των διαδικασιών ελέγχου, η έγκαιρη διοικητική πληροφόρηση, και η συνεχής διαδικασία εξισορρόπησης των κινδύνων και της μεγιστοποίησης της αξίας του πιστωτικού ιδρύματος σε ένα περιβάλλον αποτελεσματικού ελέγχου. Για την ανάπτυξη ενός τέτοιου πλαισίου κινδύνων είναι απαραίτητη η συνδρομή της τεχνολογίας αλλά και εξειδικευμένου προσωπικού. Απ’ την άλλη, βασικό εργαλείο της Διαχείρισης Κινδύνων αποτελεί η διενέργεια stress tests. Πρόκειται για προσομοίωση ακραίων καταστάσεων κρίσης με διάφορα σενάρια προκειμένου να διερευνηθούν οι επιπτώσεις στην τράπεζα σε ακραίες συνθήκες. Μία ανάλυση stress tests μπορεί να διακριθεί σε ανάλυση ευαισθησίας όπου υπάρχει μεταβολή ενός συγκεκριμένου παράγοντα όπως μεταβολή βασικών επιτοκίων και σε ανάλυση σεναρίου στην οποία υπάρχει μεταβολή περισσοτέρων παραγόντων. Τα stress tests χρησιμοποιούνται ως εργαλείο της Διαχείρισης Κινδύνων αλλά και των εποπτικών αρχών όπως ορίζει και το θεσμικό πλαίσιο. Η ΕΚΤ έχει επισημάνει ότι στην άσκηση προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων δεν τίθεται θέμα επιτυχίας ή αποτυχίας, όμως τα αποτελέσματά της, μαζί με άλλες σχετικές εποπτικές πληροφορίες, χρησιμοποιούνται για να σχηματιστεί μια συνολική εποπτική αξιολόγηση της κατάστασης μιας τράπεζας. Επίσης, διευκρίνισε ότι «είναι σημαντικό, να τονιστεί ότι η άσκηση προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων δεν αποτελεί πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων αλλά είναι μια άσκηση προληπτικού χαρακτήρα».
Η Ρυθμιστική παρέμβαση για τη διαχείριση κρίσεων έχει στόχο να ελαχιστοποιήσει, κατά το δυνατόν, τις επιπτώσεις μιας εγχώριας ή διεθνούς κρίσης στην πραγματική οικονομία. Ο σχεδιασμός ως ένα πολυσύνθετο εγχείρημα περιγράφεται από μια διαδικασία τριών σταδίων, όπως: α) το στάδιο πρόληψης, β) το στάδιο πρώιμης παρέμβασης και γ) το στάδιο εξυγίανσης όπου οι αρμόδιες αρχές μεριμνούν για την ομαλή εξυγίανση των τραπεζών, οι οποίες είναι σε κατάσταση αφερεγγυότητας ή επαπειλούμενης αφερεγγυότητας, ή την εξυγίανση των χαρτοφυλακίων με μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα.
Πέραν των λοιπών, εκ του εποπτικού δικαίου εκπορευόμενων επιταγών, όπως είναι η ανάγκη των πιστωτικών ιδρυμάτων για εξυγίανση ισολογισμών, ανάκτηση ικανότητας αναχρηματοδότησης των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων , εφεξής καλύτερα σταθμισμένη και προσανατολισμένη σε ανάληψη κινδύνου (risk approach) παροχή δανείων και συνακόλουθη αναδόμηση (restructuring) χαρτοφυλακίου δανείων, λαμβανομένων ιδίως υπόψη της τήρησης ιδίων και εποπτικών κεφαλαίων κατά τους κανόνες «Βασιλεία ΙΙΙ» και τους αντίστοιχους στο ενωσιακό δίκαιο, το λεγόμενο «πακέτο CRD IV» (πρόκειται για τον αμέσου εφαρμογής Κανονισμό 575/2013 (CRR) και την Οδηγία 2013/36/ΕΕ (CRD), όπως ενσωματώθηκε με το ν. 4261/2014, σε αντικατάσταση των Οδηγιών 2006.48/ΕΕ και 2006/49/ΕΕ (όπως οι τελευταίες είχαν ενσωματωθεί στο ν. 3601/2007), η ανάγκη για «αποβολή» των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων και για αποξένωση των πιστωτικών ιδρυμάτων από αυτά επιτείνεται από την επαύξηση της πιθανότητας επέλευσης πιστωτικού κινδύνου, λόγω ήδη υφιστάμενης, άλλως με βεβαιότητα επικείμενης, ανικανότητας του δανειολήπτη να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, υπό το πρίσμα της ανεπάρκειας των σχετικών ασφαλειών, λαμβανομένης ιδίως υπόψη της κατάστασης στην αγορά ακινήτων, των οποίων η υποθήκευση αποτελεί κύρια μορφή εξασφάλισης δανείων, που λόγω «κατάρρευσης» των τιμών, καθιστά απαγορευτική τόσο την αναχρηματοδότηση όσο και την παροχή νέων δανείων. Χάριν «απομόχλευσης» των ισολογισμών και βελτίωσης της κεφαλαιακής θέσης και ρευστότητας των πιστωτικών ιδρυμάτων, που προσδοκάται να διευκολύνουν την παροχή νέων πιστώσεων και να τονώσουν την οικονομική δραστηριότητα, προτείνεται η αγορά Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων από επενδυτές, με εκ μέρους τους ανάληψη του κινδύνου φερεγγυότητας των δανειοληπτών, ώστε να αποκτήσουν ένα συνολικώς υπολογιζόμενο κέρδος από την (χαμηλή σε σχέση με την ονομαστική αξία) τιμή αγοράς (distressed debt investing). Άλλως, πέραν της εκχώρησης απαιτήσεων σε εξειδικευμένα επενδυτικά οχήματα (specialized debt funds), δηλαδή σε τρίτους (με συμμεταβίβαση των παρεπόμενων δικαιωμάτων, ασφαλειών, δηλαδή εγγυήσεων, υποθηκών), η απαλλαγή των πιστωτικών ιδρυμάτων από τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια δύναται να λάβει μορφή τιτλοποίησης χαρτοφυλακίων απαιτήσεων, κατά το ειδικό νομικό πλαίσιο (ν.3156/2003), όπως και τη μορφή μεταβίβασης δανειακών συμβάσεων (εν όλω).
Η διαχείριση των τραπεζικών κινδύνων αποτελεί μία από τις σημαντικότερες λειτουργίες της τράπεζας και η συνολική στρατηγική της αποτυπώνεται στο πλαίσιο αποδοχής κινδύνων (risk appetite), η οποία καταρτίζεται από την ανώτατη ιεραρχικά δομή της τράπεζας. Μπορούν να διακριθούν τέσσερις τρόποι διαχείρισης των κινδύνων και οι οποίοι είναι: α) η αποφυγή των κινδύνων, β) η αποδοχή των κινδύνων, γ) ο έλεγχος και διαχείριση της πιθανής ζημίας και δ) η μεταφορά των κινδύνων. Η τράπεζα μπορεί να καλυφθεί από τις επιπτώσεις της αφερεγγυότητας ενός πελάτη της (πιστωτικό γεγονός) μέσω πιστωτικών παραγώγων ή πιστωτικών εγγυήσεων, ενώ μπορεί να καλυφθεί από τη μεταβολή των τιμών της αγοράς (γεγονός της αγοράς) μέσω χρηματοοικονομικών παραγώγων, προθεσμιακών συμβολαίων (futures-forwards) ή/και προαιρέσεων (options). Σε κάθε περίπτωση, προς διαφοροποίηση και διασπορά κινδύνων (risk diversification), τα μέσα που έχει στη διάθεσή του ο δανειστής του αστικού δικαίου είναι: α) να συγκροτήσει με άλλους δανειστές «κοινοπραξία» για από κοινού χορήγηση της πίστωσης (concortium creditorum), β) να ιδρύσει με άλλους δανειστές αστική εταιρεία, χωρίς νομική προσωπικότητα (pooling), για την οργανωμένη κοινή προσπάθεια ικανοποίησης, ιδίως στο στάδιο της αναγκαστικής εκτέλεσης, γ) να εμπλέξει πριν την παροχή του δανείου ή και μετά και άλλους (φερέγγυους) οφειλέτες (εις ολόκληρον) της ενοχής (συνοφειλή ή αντίστοιχα σωρευτική αναδοχή χρέους). Τα παραπάνω ισχύουν παράλληλα προς την αντίστοιχη με την εκχώρηση/μεταβίβαση απαιτήσεων δυνατότητα κατάρτισης σύμβασης πρακτορείας επιχειρηματικών απαιτήσεων, δηλαδή την εκχώρηση επισφαλούς απαίτησης του πιστωτικού ιδρύματος κατά το ν. 1905/1990 (factoring). Η έννοια «πώληση/αγορά» ή «μεταβίβαση» απαιτήσεων, κατά ΑΚ 513 επ., 455 επ. (την οποία επιλέγει νομοτυπικά ο ν. 4354/2015), εφόσον κατ' αποτέλεσμα υπάγεται εννοιολογικά στην εκχώρηση απαιτήσεων με ή χωρίς δικαίωμα αναγωγής (ΑΚ 455 επ., 467-468) προσιδιάζει και στο factoring.
Στο δεύτερο σκέλος του τίτλου της παρούσας διπλωματικής, παρουσιάζεται εξειδικευμένη θεωρητική διερεύνηση η οποία ερευνάται κυρίως στο έβδομο και τελευταίο κεφάλαιο, και επιχειρείται αφενός να εντοπιστούν οι αιτίες και τα προβλήματα για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια της Ελλάδος και αφετέρου να δημιουργήσει ένα στατικό υπόδειγμα διαχείρισης του προβλήματος. Τα NPL (Non- performing loans, NPLs είναι τα δάνεια για τα οποία έχει καθυστερήσει η αποπληρωμή (του συνόλου ή ενός μέρους) των τόκων ή/και του κεφαλαίου για χρονικό διάστημα πέραν των 90 ημερών ή βρίσκεται σε δικαστικές ενέργειες, ενώ ένα δάνειο παύει να είναι μη εξυπηρετούμενο εάν επαναδιαπραγματευθεί και υπάρξει ρύθμιση ή αποπληρωθούν οι καθυστερημένες οφειλές άνω των 90 ημερών) είναι θέμα πολύπλευρο που άπτεται μεταξύ άλλων μιας σειράς νομικών, δικαστικών, οικονομικών και πολιτιστικών ζητημάτων, καθώς επίσης και μη ρυθμιστικών εμποδίων, όπως φορολογικών και διοικητικών, που επιβάλλεται να αντιμετωπιστούν. Η παρούσα εργασία μέσω της συλλογής δεδομένων και της οικονομετρικής ανάλυσής τους στοχεύει στον εντοπισμό των παραγόντων που επηρεάζουν τα Npls που συνεχώς αυξάνονται δημιουργώντας σημαντικό πρόβλημα στο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα και στην οικονομία γενικότερα τα τελευταία 10 έτη καθώς και για τη ρυθμιστική παρέμβαση που επιβάλλεται για τη διαχείριση κρίσεων.
Όλα τα ανωτέρω ζητήματα προς επίλυση που βρίσκουν πάντοτε έρεισμα σε μία σύγχρονη οικονομική εποχή και δη, σε χρηματοπιστωτικό περιβάλλον, αναλύονται στα επιμέρους κεφάλαια της παρούσας διπλωματικής εργασίας σε μία προσπάθεια «αποσύνθεσης» των βασικότερων προεκτάσεων των κινδύνων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, με ταυτόχρονο συγκερασμό του κινδύνου και της διαχείρισης αυτού με σύγχρονα μέσα που επιβάλλουν οι σύγχρονοι θεσμοί. | el |
| dc.format.extent | 266 | el |
| dc.language.iso | el | el |
| dc.publisher | Πανεπιστήμιο Πειραιώς | el |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Διεθνές | * |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Διεθνές | * |
| dc.title | Διαχείριση κινδύνων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων - Η περίπτωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων | el |
| dc.type | Master Thesis | el |
| dc.contributor.department | Σχολή Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών. Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων | el |
| dc.description.abstractEN | This Dissertation was submitted within the framework of the Interdepartmental Programme of Postgraduate Studies entitled "Law and Economics- Master in Law and Economics" of the University of Piraeus, in order to obtain the master's degree.
The aim of this dissertation is to highlight the need for risk management of financial institutions, since through effective Risk Management, and the reduction of excessive risk-taking by credit institutions aimed at short-term profits, banks will achieve security and furthermore growth, investments, and prosperity for society as a whole. On the other hand, an extension of risk management is the issue of the transfer of claims on non-performing loans and credits which has emerged in the economic reality since the outbreak of the economic crisis, and thus the country's inability to meet its obligations and in fact the collapse of the banking system . The economic crisis has resulted in a rapid increase in the number of non-performing loans, generally due to real financial weakness of debtors, but to some point and due to the gradual prevalence, during the crisis, of a culture of 'unclaimed' default. Thus, the rapid increase in non-performing loans has contributed to a deterioration in the capital adequacy of credit institutions, while the basic supervisory rules are incorporated into the "Basel III" rules and the EU regulations of Regulation 575/2013 and Directive 2013/36/EU (CRD), which was incorporated into the Greek legal order by Law 4261/2014. This increase also entails a significant increase in the credit risk of institutions, but also in the operational and liquidity risks. The importance of the transfer of these credits as a means of reorganizing the portfolios of credit institutions, deleveraging their balance sheets, improving their capital position and enhancing their liquidity is therefore finally highlighted. This transfer will allow credit institutions to become independent of their troubled loan portfolio, mitigate risks (liquidity, operational) and lead to an improvement in their credit rating.
Through the presentation of basic economic concepts which are widely developed in this paper, the reader thus forms part of the economic analysis of the law, which is interested in the effectiveness of the rules of law to regulate the economic activity of individuals with the aim of proposing to formulate rules of law, in such a way as to eliminate the negative effects of limited rationality.
In particular, this paper is also entitled, a first definition is given to risk management. Risk management therefore means the process of continuously identifying and searching for appropriate methods, procedures and opportunities in order to avoid or reduce exposure to risks and to maximize the value of the bank. The purpose of Risk Management is to identify, measure and monitor risks, establish policies to avoid, accept and transfer risk, control and manage expected damage. The basic principles of Risk Management are in addition to addressing all risks, the correlation of each risk with equity, the strengthening of control procedures, timely administrative information, and the continuous process of balancing risks and maximizing the value of the credit institution in an environment of effective control. In order to develop such a risk framework, it is necessary to assist technology and qualified personnel. On the other hand, stress tests are a key tool of Risk Management. This is a crisis stress test with different scenarios in order to investigate the impact on the bank in extreme conditions. A stress test analysis can be distinguished in a sensitivity analysis where there is a change in a particular factor such as a change in key interest rates and in a scenario analysis in which there is a change in several factors. Stress tests are used as a tool of Risk Management and supervisory authorities as defined by the institutional framework. The ECB has pointed out that the stress test does not raise the question of success or failure, but its results, together with other relevant supervisory information, are used to form an overall supervisory assessment of a bank's situation. It also clarified that 'it is important to stress that the stress test is not a prediction of future events but is a preventive exercise'.
Regulatory intervention on crisis management aims to minimize, as far as possible, the impact of a domestic or international crisis on the real economy. Planning as a complex undertaking is described by a three-stage process, such as: (a) the prevention stage, (b) the early intervention stage and (c) the resolution stage where the competent authorities ensure the smooth resolution of banks in a state of insolvency or threatened insolvency, or the resolution of portfolios with non-performing exposures.
In addition to other supervisory provisions, such as the need for credit institutions to consolidate balance sheets, recover refinancing capacity for Non-Performing Loans , henceforth better weighted and risk-oriented loan provision and subsequent restructuring of a loan portfolio; taking into account in particular the maintenance of own and supervisory funds under the Basel III rules and those corresponding to Union law, the so-called 'CRD IVpackage' (this is the implementing regulation 575/2013 (C) and Directive 2013/36/EU (CRD), as incorporated by Law 4261/2014, in place of Directives 2006.48/EU and 2006/49/EU (as incorporated in Law 3601/2007), the need for the "elimination" of non-performing loans and the alienation of credit institutions from them is exacerbated by the increase in the likelihood of credit risk, due to an already existing, otherwise imminent, inability of the borrower to meet its obligations, in the light of the relevant collateral, taking into account in particular the situation on the property market, the mortgage of which is the main form of loan collateral, which, due to a 'collapse' in prices, makes it prohibitive to refinance and provide new loans. In the interests of 'deleveraging' the balance sheets and improving the capital position and liquidity of credit institutions, which are expected to facilitate the provision of new credit and stimulate economic activity, it is proposed to purchase Non-Performing Loans from investors, by taking on the solvency risk of borrowers, in order to obtain a total estimated profit from the (low relative to face value) (distressed debt investing). Otherwise, in addition to the assignment of claims to specialized debt funds, i.e. to third parties (by transfer of ancillary rights, collateral, i.e. guarantees, mortgages), the exemption of credit institutions from Non-Performing Loans may take the form of securitization of claims portfolios, in the specific legal framework (Law 3156/2003), as well as the form of transfer of loan contracts (in full).
The management of bank risks is one of the most important functions of the bank and its overall strategy is reflected in the risk appetite, which is drawn up by the highest hierarchical structure of the bank. Four ways of managing risks can be distinguished: (a) risk avoidance, (b) risk acceptance, (c) risk control and management and (d) risk transfer. The bank can be covered by the effects of a client's insolvency (credit event) through credit derivatives or credit guarantees, and can be covered by changing market prices (market event) through financial derivatives, futures- forwards and/or options. In any case, in order to diversify and disperse risks( risk diversification ),the means available to the lender of civil law are: (a) to set up with other lenders a 'consortia' for the joint granting of the credit(concortium creditorum), (b) to set up a civil company with other lenders, without legal personality ( pooling), for the organized joint effort to satisfy, in particular at the enforcement stage, (c) to involve before the provision of the loan or after the provision of the loan or other (creditworthy) debtors (joint and several) of the guilt (co-debt or corresponding cumulative debt underwriting). The above applies in parallel with the possibility of drawing up a business receivables agency contract with the assignment/transfer of claims, i.e. the assignment of a bad claim of the credit institution under The Factoring (Law 1905/1990). The concept of 'sale/purchase' or 'transfer' of claims, according to Civil Law article 513 next. and 455 next (Legally chosen by Law 4354/2015), provided that it is therefore conceptually subject to the assignment of claims with or without a right of reduction (Civil Law article 455 next, 467-468) is also specific to factoring.
In the second part of the title of this dissertation, a specialized theoretical investigation is presented which is mainly investigated in the seventh and final chapter, and attempts on the one hand to identify the causes and problems for Greece's non-performing loans and, on the other hand, to create a static model for managing the problem. NPLs(Non - performing loans , NPLs are loans for which repayment (of all or part) of interest and/or capital has been delayed for a period of more than 90 days or is in court action, while a loan ceases to be non-performing if it is renegotiated and adjusted or repaid arrears of more than 90 days) is a multifaceted issue that concerns, inter alia, a number of legal, judicial, economic and cultural issues, as well as non-regulatory obstacles, such as tax and administrative, that need to be addressed. This paper through their data collection and econometric analysis aims to identify the factors that affect Npls that are constantly increasing creating a significant problem in the Greek banking system and the economy in general over the last 10 years as well as for the regulatory intervention imposed for crisis management.
All the above issues to be resolved, which are always based on a modern economic era, namely, in a financial environment, are analyzed in the individual chapters of this dissertation in an attempt to "decompose" the main risk extensions of financial institutions, with simultaneous combination and its management by modern means imposed by modern institutions. | el |
| dc.contributor.master | Δίκαιο και Οικονομία | el |
| dc.subject.keyword | Διαχείριση κινδύνων | el |
| dc.subject.keyword | Χρηματοπιστωτικά ιδρύματα | el |
| dc.subject.keyword | Μεταβίβαση απαιτήσεων | el |
| dc.subject.keyword | Μη εξυπηρετούμενα δάνεια | el |
| dc.subject.keyword | Κεφαλαιακή επάρκεια | el |
| dc.subject.keyword | Πιστωτικά ιδρύματα | el |
| dc.subject.keyword | Εξυγίανση χαρτοφυλακίων | el |
| dc.subject.keyword | Κίνδυνος ρευστότητας | el |
| dc.subject.keyword | Λειτουργικός κίνδυνος | el |
| dc.subject.keyword | Stress tests | el |
| dc.subject.keyword | Αναχρηματοδότηση | el |
| dc.subject.keyword | Ανάληψη κινδύνου | el |
| dc.subject.keyword | Risk approach | el |
| dc.subject.keyword | Επενδυτικά οχήματα | el |
| dc.subject.keyword | Concortium creditorum | el |
| dc.subject.keyword | Non-performing loans | el |
| dc.subject.keyword | Ε.Α.Α.Δ.Π. | el |
| dc.subject.keyword | Ε.Δ.Α.Δ.Π. | el |
| dc.subject.keyword | Πιστωτικός κίνδυνος | el |
| dc.subject.keyword | Μαζική απόσυρση καταθέσεων | el |
| dc.subject.keyword | Δικαίωμα προαίρεσης | el |
| dc.subject.keyword | Δικαιώματα αγοράς | el |
| dc.subject.keyword | Call options | el |
| dc.subject.keyword | Ανταλλαγή | el |
| dc.subject.keyword | Swaps | el |
| dc.subject.keyword | Πώληση δανείων | el |
| dc.subject.keyword | Τιτλοποίηση | el |
| dc.subject.keyword | Securitization | el |
| dc.subject.keyword | Ανάθεση διαχείρισης | el |
| dc.subject.keyword | Due diligence | el |
| dc.subject.keyword | Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις | el |
| dc.subject.keyword | Κώδικας δεοντολογίας | el |
| dc.subject.keyword | Διαχείριση απαιτήσεων | el |
| dc.subject.keyword | Ε.Δ.Α.Μ.Ε.Δ. | el |
| dc.date.defense | 2020-10-20 | |
