Υιοθέτηση καινοτόμων θεραπειών στα χρόνια της κρίσης: ο ρόλος των κατευθυντήριων οδηγιών

Abstract

Είναι αλήθεια ότι οι κατευθυντήριες οδηγίες ορισμένες φορές είναι πολύπλοκες και εμφανίζουν μικρές ή και μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ τους. Η πολυπλοκότητα αυτή είναι αλήθεια ότι μπορεί να οδηγήσει σε σύγχυση. Είναι απαραίτητη όμως να ενθαρρύνουμε την απουσία κλινικών μονόδρομων στην κλινική πράξη με στόχο να προτάξουμε την πρόοδο και την εξέλιξη στον επιστημονικό κλάδο και παράλληλα να προστατέψουμε τους ιατρούς από την προσκόλληση σε μια συγκεκριμένη πρακτική. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ειδικοί που ασχολούνται με τις κατευθυντήριες οδηγίες και την τεκμηριωμένη ιατρική δηλώνουν ευθαρσώς ότι οι οδηγίες αποτελούν συστάσεις και όχι κανόνες. Κάθε ασθενής θα πρέπει να αναλύεται και να αξιολογείται η κατάσταση του ως μια ξεχωριστή οντότητα και σίγουρα μόνο ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η παροχή κατευθυντηρίων οδηγιών είναι δεδομένο ότι συμβάλλει στη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας. Είναι σημαντικό όμως παράλληλα να μετρήσουμε και το αποτέλεσμα. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν όπου και μπορούν να λύνουν τα προβλήματα και να παρέχουν βελτίωση άμεση όσον αφορά την παροχή στην ποιότητα φροντίδας της υγείας. Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλο φάσμα παρεμβάσεων, τις οποίες και μπορούμε να υλοποιήσουμε ώστε να μας οδηγήσουν σε ουσιαστική εφαρμογή των συμπερασμάτων της έρευνας, με απώτερο μελλοντικό στόχο την βελτίωση της παρεχόμενης φροντίδας υγείας προς όλους. Επιπλέον, η παρούσα εργασία παρουσιάζει τα αποτελέσματα μιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε σε 126 Έλληνες Γιατρούς και αξιολόγησε την άποψη τους αναφορικά με τις κατευθυντήριες οδηγίες στην Ελλάδα . Διερεύνησε επίσης πέραν των αντικειμενικών λόγων μη συμμόρφωσης και κάποιους επιπρόσθετους προσωπικούς λόγους μη συμμόρφωσης των επαγγελματιών υγείας.