Η ευθύνη του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων υπό το πρίσμα της εθνικής και ενωσιακής νομοθεσίας και νομολογίας

Abstract

Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η παρουσίαση των νομοθετικών ρυθμίσεων που αφορούν την ευθύνη του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων τόσο σε εθνικό όσο και σε ενωσιακό επίπεδο. Επίσης, εξετάζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις θεμελίωσης της ευθύνης του παραγωγού, ενώ παράλληλα παρατίθεται και σχετική νομολογία. Από την εξέταση του συγκεκριμένου θέματος καταδεικνύεται η αποτελεσματική εφαρμογή μιας Οδηγίας τριάντα τριών ετών και ο σημαντικός ρόλος που διαδραματίζει η ενσωμάτωσή της στο εσωτερικό δίκαιο των κρατών μελών, όσον αφορά την προστασία του καταναλωτή. Στο πρώτο κεφάλαιο της διπλωματικής, αναλύεται το ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο και συγκεκριμένα το περιεχόμενο της Οδηγίας 85/374/ΕΟΚ. Ειδικότερα, εξετάζονται οι στόχοι, οι ρυθμίσεις της, τα ζητήματα διεθνούς δικαιοδοσίας και ιδιωτικού διεθνούς δικαίου που ανακύπτουν ενώ στο τέλος του κεφαλαίου εξετάζεται η σύμβαση της Βιέννης για τις διεθνείς πωλήσεις κινητών και την ευθύνη του πωλητή ελαττωματικών προϊόντων. Στο δεύτερο κεφάλαιο της παρούσας εργασίας εξετάζεται εκτενώς το ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο που ρυθμίζει την ευθύνη του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων. Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάζεται η προσαρμογή του ελληνικού δικαίου στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής Οδηγίας 85/374/ΕΟΚ στο εσωτερικό δίκαιο. Επιπλέον, γίνεται εκτενής ανάλυση του περιεχομένου του άρθρου 6 του Ν.2251/1994 που ρυθμίζει την ευθύνη του παραγωγού ελαττωματικών προϊόντων, καθώς επίσης και των τροποποιήσεων που πραγματοποιήθηκαν με τον Ν.3587/2007. Γίνεται περιγραφή βασικών εννοιών του άρθρου 6 του Ν.2251/1994 δηλαδή παραγόντων που αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για τη θεμελίωση της ευθύνης του παραγωγού. Στο τρίτο κεφάλαιο γίνεται επεξεργασία αντιπροσωπευτικών αποφάσεων της ευρωπαϊκής και της εθνικής νομολογίας. Ειδικότερα, παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο το ΔΕΕ χειρίζεται προδικαστικά ερωτήματα που του απευθύνονται από τα εθνικά δικαστήρια των κρατών μελών της Ένωσης καθώς επίσης και ο τρόπος με τον οποίο τα ελληνικά δικαστήρια αξιολογούν τα πραγματικά περιστατικά της εκάστοτε υπόθεσης για να εξετάσουν τη θεμελίωση της ευθύνης του παραγωγού. Η εργασία κλείνει με τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την αποτελεσματική εφαρμογή της ευρωπαϊκής Οδηγίας 85/374/ΕΟΚ στα κράτη μέλη της Ένωσης, καθώς επίσης και της ελληνικής νομοθεσίας μετά την τελευταία τροποποίησή της με τον Ν.3587/2007.