Η πιστοληπτική αναβάθμιση των τραπεζών σηματοδοτεί καλύτερες χρηματοοικονομικές επιδόσεις

Abstract

Η παρούσα διατριβή εξετάζει την σχέση μεταξύ της αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας των τραπεζών με την επίδοσή τους. Επιδίωξη της ερευνητικής προσπάθειας ήταν να εξετάσουμε αν η αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας σηματοδοτεί βελτίωση των προοπτικών μίας τραπέζης. Αρχικά, γίνεται αναφορά στον ρόλο της πληροφορήσεως προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τη δομή του χρηματοοικονομικού συστήματος και τη θέση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ,όπως είναι οι τράπεζες, μέσα σε αυτό. Στη συνέχεια, αναλύονται οι βαθμοί πιστοληπτικής ικανότητας, τα συστήματα αξιολόγησης που εφαρμόζονται από τους οίκους, καθώς και η σημασία των προσδιοριστικών παραγόντων μέσα από μία ιστορική αναδρομή και εμπειρικές μελέτες που έχουν λάβει χώρα. Ακολουθεί μία ανάλυση σχετικά με τον ρόλο που διαδραματίζουν στην διαδικασία της αξιολόγησης τα εξής: “ζητηθείσες και μη ζητηθείσες αξιολογήσεις πιστοληπτικής ικανότητας”, “split ratings” και “αναβαθμίσεις και υποβαθμίσεις ” , ώστε να έχουμε μία ολοκληρωμένη εικόνα του τρόπου με τον οποίο επηρεάζεται η επίδοση μίας τράπεζας σε μία πιθανή αναβάθμιση ή και το ανάποδο. Τα αποτελέσματα της εμπειρικής ανάλυσης δείχνουν ότι μία αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας μίας τράπεζας συμβαδίζει με υψηλότερη απόδοση των στοιχείων του ενεργητικού. Τέλος, για να κατανοήσουμε καλύτερα το τραπεζικό σύστημα και την σύνδεσή του με τις αξιολογήσεις ,γίνεται αναφορά στην αντίστροφη σχέση μεταξύ ρευστότητας και κερδοφορίας αλλά και στα κίνητρα χειραγώγησης των κερδών από μέρους των τραπεζών.