Ανάλυση του υποκλάδου της ελληνικής ακτοπλοΐας

Abstract

Οι Έλληνες πλοιοκτήτες έχουν κάνει τα πάντα μέσα στην ιστορία. Έχουν παραβιάσει όλα σχεδόν τα εμπάργκο και έχουν πουλήσει τις υπηρεσίες τους σε όποιον δέχτηκε να τις αγοράσει. Έχουν αποδειχθεί ειδήμονες στις αλλαγές της αγοράς και έχουν επιζήσει εκεί που άλλοι έχουν καταστραφεί. Είναι από τους πρώτους στον κόσμο που χρησιμοποίησαν «σημαία ευκαιρίας» και δικαιώθηκαν γι’ αυτό. Έχουν διατηρήσει την οικογενειακή παράδοση και την έννοια της «τιμής». Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Ναυτιλία ακόμα και τώρα πολλές συμφωνίες γίνονται προφορικά, χωρίς συμβόλαιο και αν κάποιος αθετεί το λόγο του, η αγορά τον αποβάλλει. Πιο συγκεκριμένα όμως, σύμφωνα με την ναυτιλιακή οικονομολόγο Θανοπούλου Ε. υπάρχουν τέσσερις παράγοντες που συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ανταγωνιστικότητας ενός στόλου και οι Έλληνες συνδύασαν και τους τέσσερις: εξειδίκευση και προσαρμοστικότητα στη διεθνή ζήτηση, το επίπεδο της τεχνολογίας και της αποδοτικότητας, το σταθερό κόστος και το μεταβλητό κόστος (εδώ, η εργασία). Χάρη στις διεθνείς διασυνδέσεις τους εξασφάλιζαν την σωστή πληροφόρηση στο σωστό χρόνο και με σωστή συντήρηση των πλοίων διατηρούσαν υψηλό το επίπεδο της αποδοτικότητας και επέτρεπαν στα πλοία να αξιοποιούν τη διαθέσιμη τεχνολογία τους. Έτσι το σταθερό κόστος διατηρήθηκε χαμηλό. Αλλά και το μεταβλητό διατηρούνταν σε χαμηλά επίπεδα, αρχικά λόγω της μεγάλης ζήτησης θέσεων εργασίας από Έλληνες ναυτικούς και έπειτα από τη χρησιμοποίηση ξένων σημαιών και ξένων πληρωμάτων. Η «σχέση στοργής» που διατηρεί ο Έλληνας εφοπλιστής με το «βαπόρι» του ίσως είναι και η σημαντικότερη αιτία που η Ελληνική ναυτιλία είναι τόσο ισχυρή για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.