Μορφές διεθνούς οικονομικής συνεργασίας και ενοποιήσεως

Abstract

Η παρούσα εργασία αποτελείται από δύο μέρη: στο πρώτο μέρος, αναλύεται η πολιτική οικονομία πολλών ενώσεων χωρών. Αφού αρχικά παρουσιάζεται το σύγχρονο παγκόσμιο περιβάλλον μέσα στα πλαίσια του οποίου οι δυνάμεις της οικονομίας οφείλουν να δραστηριοποιούνται, φωτίζοντας εδώ κυρίως τις διάφορες πλευρές της παγκοσμιοποίησης, αναλύονται οι αιτίες που γέννησαν την ανάγκη δημιουργίας διεθνών ενώσεων, εστιάζοντας στις οικονομικές κυρίως ενώσεις. Επιπλέον, γίνεται στις δυνάμεις που προσδιορίζουν το μέγεθος ισορροπίας και τη σύνθεση των ενώσεων, εκθέτονται θέματα βέλτιστης και ισορροπημένης απόδοσης/ συνεισφοράς των προνομίων ανάμεσα στην ένωση και τα κράτη-μέλη. Η ουσία του μοντέλου και το στοιχείο που είναι κύριο στην πολιτική οικονομία όλων των ενώσεων (συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α.), είναι η ύπαρξη έντασης ανάμεσα στην ετερογένεια των προτιμήσεων των μεμονωμένων χωρών και το πλεονέκτημα λήψης συγκεκριμένων αποφάσεων από κοινού, π.χ. της κεντρικοποίησης αποφάσεων προϋπολογισμού, της εναρμόνισης συγκεκριμένων πολιτικών, της ενδυνάμωσης της προστασίας των συνόρων. Στο δεύτερο μέρος αυτής της μελέτης, αναφέρονται ενδεικτικά έξι διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς, ως συγκεκριμένες εκφράσεις του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης, παραθέτοντας αναλυτικά λεπτομέρειες για την ίδρυση και την έδρα τους, τα μέλη και την ιστορία τους, τους στόχους και τις δράσεις τους. Οι εν λόγω οργανισμοί είναι: (1) ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.), (2) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), (3) η Παγκόσμια Τράπεζα (W.B.), (4) η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (G.A.T.T.), που μετεξελίχθηκε σε Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (Π.Ο.Ε.), επιχειρώντας και μια εκτενή ανάλυση των γύρων διαπραγματεύσεων της Ουρουγουάης και της Doha, (5) η Εμπορική και Αναπτυξιακή Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών (U.N.C.T.A.D.) και (6) ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (I.L.O.).